(7)

زيارت هفتم حضرت امام رضا عليه السلام

(زيارت هفت حديث)

زيارت ديگر حضرت امام رضا عليه السلام از ملحقات مصباح كفعمى ‏رحمه الله چنين نقل شده ‏است كه بعد از غسلِ زيارت و انجام ‏دادن آداب زيارت، پيش ‏روى آن حضرت و پشت به قبله بايستد و بعد از نيّتِ زيارت بگويد:

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحيمِ

أَشْهَدُ أَنْ لا إِلهَ إِلَّا اللَّهُ، وَحْدَهُ لا شَريكَ لَهُ، وَأَشْهَدُ أَنَّ مُحَمَّداً عَبْدُهُ ‏وَرَسُولُهُ، وَأَشْهَدُ أَنَّ عَلِيّاً وَلِيُّهُ وَوَصِيُّ رَسُولِهِ. أَللَّهُمَّ صَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ وَالِ مُحَمَّدٍ. أَللَّهُمَّ صَلِّ عَلى مَلائِكَتِكَ الْمُقَرَّبينَ. أَللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى الْأَنْبِيآءِ وَالْمُرْسَلينَ. أَللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى الْأَئِمَّةِ الْمَعْصُومينَ.

   أَللَّهُمَّ صَلِّ عَلى مَوْلانا وَمُقْتَدانا إِمامِ الْهُدى وَالْعُرْوَةِ الْوُثْقى، وَحُجَّتِكَ عَلى أَهْلِ الدُّنْيا، اَلَّذي قالَ في حَقِّهِ سَيِّدُ الْوَرى وَسَنَدُ الْبَرايا: «سَتُدْفَنُ بَضْعَةٌ مِنّي بِأَرْضِ خُراسانَ ما زارَها مَكْرُوبٌ إِلّا نَفَّسَ اللَّهُ‏ كَرْبَهُ، وَلا مُذْنِبٌ إِلّا غَفَرَ ذَنْبَهُ».(28)

   أَللَّهُمَّ بِشَفاعَتِهِ الْمَقْبُولَةِ، وَدَرَجَتِهِ الرَّفيعَةِ أَنْ تُنَفِّسَ بِهِ كَرْبي، وَتَغْفِرَ بِهِ ذَنْبي، وَتُسْمِعَهُ كَلامي، وَتُبَلِّغَهُ سَلامي.

   اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يا حُجَّةَ اللَّهِ، اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يا نُورَ اللَّهِ، اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يا عَيْبَةَ عِلْمِ اللَّهِ، اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يا مَعْدِنَ حِكْمَةِ اللَّهِ، اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يا حامِلَ ‏كِتابِ اللَّهِ، اَلسَّلامُ عَلَيْكَ يا حافِظَ سِرِّ اللَّهِ، أَنْتَ الَّذي قالَ فيكَ قاتِلُ ‏الْكَفَرَةِ، وَقامِعُ الْفَجَرَةِ، عَلِيٌّ أَميرُالْمُؤْمِنينَ وَوَصِيُّ رَسُولِ رَبّ ‏الْعالَمينَ، صَلَواتُ اللَّهِ وَسَلامُهُ عَلَيْهِ:

   «سَيُقْتَلُ رَجُلٌ مِنْ وُلْدي بِأَرْضِ خُراسانَ بِالسَّمِّ ظُلْماً، إِسْمُهُ إِسْمي، وَاسْمُ أَبيهِ اسْمُ ابْنِ عِمْرانَ مُوسى عَلَيْهِ السَّلامُ، أَلا فَمَنْ زارَهُ في غُرْبَتِهِ ‏غَفَرَ اللَّهُ لَهُ ذُنُوبَهُ ما تَقَدَّمَ مِنْها وَما تَأَخَّرَ، وَلَوْ كانَتْ مِثْلَ عَدَدِ النُّجُومِ، وَقَطْرِ الْأَمْطارِ، وَوَرَقِ الْأَشْجارِ».(29)

   مَوْلايَ مَوْلايَ ها أَنَا ذا واقِفٌ بَيْنَ يَدَيْكَ، وَذُنُوبي مِثْلُ عَدَدِ النُّجُومِ، وَقَطْرِ الْأَمْطارِ، وَوَرَقِ الْأَشْجارِ، وَلَيْسَ بي (لي) وَسيلَةٌ إِلى مَحْوِها إِلّا رِضاكَ.

   مَوْلايَ ما أَحْسِبُ في صَحيفَتي عَمَلاً أَرْجى عِنْدي مِنْ زِيارَتِكَ، كَيْفَ وَقَدْ قالَ في حَقِّها، باقِرُ عِلْمِ الْأَوَّلينَ وَالْاخِرينَ، صَلَواتُ اللَّهِ عَلَيْهِ: «يَخْرُجُ رَجُلٌ مِنْ وُلْدي، إِسْمُهُ إِسْمُ أَميرِالْمُؤْمِنينَ، فَيُدْفَنُ بِأَرْضِ‏ خُراسانَ، مَنْ زارَهُ عارِفاً بِحَقِّهِ، أَعْطاهُ اللَّهُ أَجْرَ مَنْ أَنْفَقَ مِنْ قَبْلِ الْفَتْحِ ‏وَقاتَلَ».(30)

   فَأَتَيْتُكَ زآئِراً لَكَ، عارِفاً بِحَقِّكَ، عالِماً بِأَنَّكَ إِمامٌ مُفْتَرَضُ الطَّاعَةِ، غَريبٌ شَهيدٌ، راجِياً بِما قالَهُ الصَّادِقُ، عَلَيْهِ الصَّلاةُ وَالسَّلامُ: «يُقْتَلُ‏ حَفَدَتي بِأَرْضِ خُراسانَ في مَدينَةٍ يُقالُ لَها طُوسٌ، مَنْ زارَهُ عارِفاً بِحَقِّهِ، أَخَذْتُهُ بِيَدي يَوْمَ الْقِيامَةِ، وَأَدْخَلْتُهُ الْجَنَّةَ، وَإِنْ كانَ مِنْ أَهْلِ‏ الْكَبائِرِ».

   قيلَ لَهُ: ما عِرْفانُ حَقِّهِ، قالَ: «الْعِلْمُ بِأَنَّهُ مُفْتَرَضُ الطَّاعَةِ، غَريبٌ ‏شَهيدٌ، مَنْ زارَهُ عارِفاً بِحَقِّهِ، أَعْطاهُ اللَّهُ أَجْرَ سَبْعينَ شَهيداً مِمَّنِ ‏اسْتَشْهَدَ بَيْنَ يَدَيْ رَسُولِ اللَّهِ، صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَالِهِ».(31)

   يَابْنَ رَسُولِ اللَّهِ، أَبْتَغي بِزِيارَتِكَ مِنَ اللَّهِ تَعالى غُفْرانَ ذُنُوبي وَذُنُوبِ ‏والِدَيَّ وَالْمُؤْمِنينَ وَالْمُؤْمِناتِ، وَأَسْأَلُكَ الْإِتْيانَ الْمَوْعُودَ في مَواطِنِ‏ الثَّلاثِ: «عِنْدَ تَطايُرِ الْكُتُبِ، وَعِنْدَ الصِّراطِ، وَعِنْدَ الْميزانِ»،(32) وَقُلْتَ‏ وَقَوْلُكَ حَقٌّ: «إِنَّ شَرَّ ما خَلَقَ اللَّهُ في زَماني يَقْتُلُني بِالسَّمِّ ثُمَّ يَدْفِنُني في ‏دارٍ مُضيعَةٍ، وَبِلادِ غُرْبَةٍ، أَلا فَمَنْ زارَني في غُرْبَتي، كَتَبَ اللَّهُ عَزَّ وَجَلّ‏لَهُ أَجْرَ مِائَةِ أَلْفِ حاجٍّ وَمُعْتَمِرٍ، وَمِائَةِ أَلْفِ مُجاهِدٍ، وَحُشِرَ في زُمْرَتِنا، وَجُعِلَ فِي الدَّرَجاتِ الْعُلى مِنَ الْجَنَّةِ رَفيقَنا».(33)

   اَلْحَمْدُ للَّهِِ الَّذي وَفَّقَني لِزِيارَتِكَ فِي الْبُقْعَةِ الَّتي قُلْتَ في حَقِّها: وَاللَّهِ‏ رَوْضَةٌ مِنْ رِياضِ الْجَنَّةِ، مَنْ زارَني في تِلْكَ الْبُقْعَةِ كانَ كَمَنْ زارَ رَسُولَ اللَّهِ، صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَالِهِ، وَكَتَبَ اللَّهُ لَهُ ثَوابَ أَلْفِ حِجَّةٍ مَبْرُورَةٍ، وَأَلْفِ عُمْرَةٍ مَقْبُولَةٍ، وَكُنْتُ أَنَا وَابائي شُفَعآؤَهُ يَوْمَ الْقِيامَةِ»،(34) فَكُنْ ‏شَفيعي بِابآئِكَ الطَّاهِرينَ وَأَوْلادِكَ الْمُنْتَجَبينَ.

   مَوْلايَ أَنْتَ الَّذي لايَزُورُكَ إِلَّا الْخَواصُّ مِنَ الشّيعَةِ، فَبِحَقِّكَ وَبِحَقّ ‏شيعَتِكَ أَنْ تُشَفِّعَني، وَتَسْأَلَ اللَّهَ أَنْ يَحْشُرَني مَعَ شيعَتِكَ في مُسْتَقَرٍّ مِنَ ‏الرَّحْمَةِ مَعَكُمْ أَهْلَ الْبَيْتِ.

   مَعَكُمْ مَعَكُمْ لا مَعَ غَيْرِكُمْ، بَرِئْتُ إِلَى اللَّهِ مِنْ أَعْدآئِكُمْ، وَتَقَرَّبْتُ بِاللَّهِ ‏إِلَيْكُمْ، إِنّي مُؤْمِنٌ بِإِيابِكُمْ، مُنْتَظِرٌ لِأَمْرِكُمْ، مُصَدِّقٌ بِرَجْعَتِكُمْ، مُتَرَقِّبٌ ‏لِدَوْلَتِكُمْ، عارِفٌ بِعِظَمِ شَأْنِكُمْ، عالِمٌ بِضَلالَةِ مَنْ خالَفَكُمْ، مُوالٍ لَكُمْ‏ وَلِأَوْلِيآئِكُمْ، مُبْغِضٌ لِأَعْدآئِكُمْ، عآئِذٌ لآئِذٌ بِقُبُورِكُمْ.

   أَللَّهُمَّ صَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ وَالِ مُحَمَّدِنِ النَّبِيِّ، وَالْوَصِيِّ وَالْبَتُولِ ‏وَالسِّبْطَيْنِ وَالسَّجَّادِ وَالْباقِرِ وَالصَّادِقِ وَالْكاظِمِ وَالرِّضا وَالتَّقِيِّ وَالنَّقِيّ‏ وَالْعَسْكَرِيِّ وَالْمَهْدِيِّ صاحِبِ الزَّمانِ، صَلَواتُكَ عَلَيْهِمْ أَجْمَعينَ.

   أَللَّهُمَّ هؤُلآءِ سادَتُنا وَقادَتُنا وَهُداتُنا وَدُعاتُنا. أَللَّهُمَّ وَفِّقْنا لِطاعَتِهِمْ، وَارْزُقْنا شَفاعَتَهُمْ، وَاحْشُرْنا في زُمْرَتِهِمْ، وَاجْعَلْنا مِنْ خِيارِ مَواليهِمْ، بِرَحْمَتِكَ يا أَرْحَمَ الرَّاحِمينَ، وَصَلَّى اللَّهُ عَلى مُحَمَّدٍ وَالِهِ الطَّيِّبينَ ‏الطَّاهِرينَ الْمَعْصُومينَ، وَالْحَمْدُ للَّهِِ رَبِّ الْعالَمينَ.

به نام خداوند بخشنده مهربان

گواهى مى ‏دهم كه معبودى جز خداوند نيست، او يكتا است و برايش شريكى نيست، و گواهى مى‏ دهم كه (حضرت) محمّد صلى الله عليه وآله وسلم بنده او و فرستاده او است، و گواهى مى‏ دهم كه (حضرت) على ‏عليه السلام ولىّ او و وصىّ رسول او است. خداوندا؛ بر محمّد و آل محمّد درود فرست. خداوندا؛ بر فرشتگان مقرّبت درود فرست. خداوندا؛ بر پيامبران و رسولان درود فرست. خداوندا؛  درود فرست بر امامان معصوم (كه از هر گونه عيب و خطائى به دورند). خداوندا؛ درود فرست بر مولا و مقتداى ما كه پيشواى هدايت و دست‏ آويز مورد اطمينان، و حجّت تو بر اهل دنيا است؛ همان كسى كه در حقّ او سرور جهانيان و تكيه‏ گاه آفريدگان فرموده است: «به زودى پاره تن من در سرزمين خراسان مدفون گردد، او را هيچ گرفتارِ اندوهناكى زيارت نكند مگر آنكه خداوند گرفتارى و اندوهش را برطرف نمايد، و هيچ گنهكارى به زيارت او نرود مگر آنكه خداوند گناه او را بيامرزد». خداوندا؛ به شفاعت مورد قبول او، و مرتبه رفيع و والايش تو را سوگند مى‏ دهم كه بخاطر او گرفتارى و اندوه مرا برطرف كنى، و گناهم را به واسطه او بيامرزى، و سخنم را به گوش او برسانى، و سلامم را به محضرش ابلاغ فرمائى. سلام‏ بر تو اى حجّت خدا، سلام بر تو اى نور الهى، سلام بر تو اى‏ صندوق علم خداوند، سلام بر تو اى معدن حكمت پروردگار، سلام بر تو اى دربردارنده كتاب خدا، سلام بر تو اى نگهدارنده اسرار آفريدگار، تو كسى هستى كه‏ درباره‏ ات كشنده كافران  و سركوب ‏كننده تبه‏كاران، (حضرت) على امير مؤمنان و جانشين رسول پروردگار جهانيان - كه درود خدا و سلامش بر او باد - فرموده است: به زودى مردى از فرزندان من در سرزمين خراسان با سمّ از روى كينه و ستم به شهادت مى‏ رسد، نام او نام من، و نام پدرش نام موسى بن عمران - كه درود بر او باد - است، بدانيد و آگاه باشيد هر كس او را در غربت و تنهائى ‏اش زيارت كند، خداوند گناهان گذشته و آينده او را بيامرزد؛ گرچه به اندازه عدد ستارگان و قطرات باران و برگ درختان باشد». مولاى من؛ مولاى من؛ هم ‏اكنون من در پيشگاه تو ايستاده و گناهانم به قدر عدد ستارگان، و قطره ‏هاى باران، و برگ درختان است، و وسيله ‏اى براى از بين بردن آن، جز رضايت و خشنودى شما ندارم. مولاى من؛ در پرونده خود عملى را اميدواركننده ‏تر از زيارت تو نمى‏ پندارم، و چگونه چنين نباشد در حالى ‏كه شكافنده علوم‏ اوّلين و آخرين، (پنجمين امام ما) - كه درود خدا بر او باد - فرموده است: «مردى از فرزندان من خارج گردد كه نام او نام امير مؤمنان است، در سرزمين خراسان دفن شود، هر كس با معرفت به حقّ او، وى را زيارت كند، خداوند پاداش كسى را كه پيش از فتح (مكّه) انفاق كرده و در راه خدا جنگيده است به او عطا فرمايد». به محضر تو براى زيارتت شرفياب گشته ‏ام در حالى‏ كه به حقّ تو آشنايم، مى‏ دانم كه شما امام و پيشوائى هستى كه اطاعتت واجب است، غريب بوده و شهيد گشته ‏اى، به فرمايش امام صادق - كه درود و سلام بر او باد - اميدوارم كه فرمود: «نوه من در سرزمين خراسان در شهرى بنام طوس به شهادت مى ‏رسد، هر كس او را زيارت كند در حالى ‏كه معرفت به حقّ وى دارد، روز قيامت دستش را گرفته و وارد بهشت گردانم گرچه از اهل كبائر (يعنى گناهان كبيره) باشد». به آن حضرت عرض كردند: عارف بودن به حقّ ايشان چگونه است؟ فرمود: «بداند كه او اطاعتش بر همگان واجب است، غريب بوده و به شهادت رسيده است، هر كس او را با معرفت و شناخت حقّش زيارت كند، خداوند به او پاداش هفتاد شهيد از شهيدانى كه پيش روى رسول خدا و در ركاب وى - كه درود خدا بر او و آل او باد - به شهادت رسيده ‏اند مرحمت فرمايد». اى فرزند رسول خدا؛ ‏با زيارت تو از خداوند بلندمرتبه آمرزش گناهان خود و گناهان پدر و مادرم و همه مردان و زنان مؤمن را درخواست مى‏ كنم، و از شما تمنّا دارم كه در جايگاه‏هاى سه‏ گانه‏اى كه وعده فرموده ‏اى (يعنى) «هنگامى‏ كه نامه اعمال را به دست آدمى ‏مى ‏دهند، و هنگام عبور از پل‏ صراط، و وقت حسابرسى وسنجش اعمال مرا دريابى». وفرموده‏ اى و گفتارت حقّ است كه: «بدترين خلق خدا در زمان من مرا با سمّ مى‏ كشد، سپس مرا در خانه تنها در ديار غربت دفن مى ‏كند، آگاه باشيد كسى كه مرا در غربتم زيارت كند، خداوند عزّ وجلّ براى او اجر و پاداش صد هزار كسى كه به حجّ و عمره رفته و صد هزار جهادكننده نويسد، و او در زمره ما محشور، و در درجات عالى و والاى بهشت قرار داده شود در حالى‏ كه رفيق ما باشد». سپاس خداوندى را كه به من توفيق زيارت شما را مرحمت فرمود در اين بارگاهى كه درباره آن فرموده ‏اى: «به خدا سوگند؛ باغى از باغ‏هاى بهشت است، هر كس مرا در آن بارگاه زيارت كند مانند كسى است كه رسول خدا را - كه درود خدا بر او و آل او باد - زيارت كرده است، و خداوند برايش ثواب هزار حجّ نيكو، و هزار عمره پذيرفته ‏شده نويسد، و من و پدرانم شفيع ‏هاى او در روز قيامت باشيم». پس به حقّ پدران پاك و فرزندان برگزيده‏ات شفيع من باش، مولاى من؛ شما كسى هستيد كه جز شيعيان خاصّ به زيارتت نمى ‏آيند، پس به حقّ خودت و به حقّ شيعيانت از من شفاعت كن، و از خدا بخواه كه مرا با شيعيانت در قرارگاه رحمت با شما اهل بيت محشور گرداند، با شما باشم، با شما باشم نه با غير شما، به سوى خداوند از دشمنان شما بيزارى مى‏ جويم، و با روى‏آوردن به شما به خدا تقرّب مى‏ يابم، براستى من به بازگشت شما ايمان دارم، در انتظار امر شما هستم، رجعت شما را تصديق ‏كننده ‏ام، چشم به راه دولت شمايم، به بزرگى‏ شأن و مرتبه شما آشنا، و به گمراهى مخالفان شما دانايم، نسبت به شما و دوستان شما ارادت دارم، با دشمنان شما كينه و دشمنى دارم، پناه‏ آورنده و پناهنده به قبور (پاك) شما مى ‏باشم. خداوندا؛ درود فرست بر محمّد و آل محمّد، پيامبر و وصىّ (حضرت على ‏عليه السلام) و (فاطمه) بتول  و دو سبط پيامبر، و حضرت سجّاد، و امام باقر،  و امام صادق، و امام كاظم، و امام رضا، و امام تقى، و امام نقى، و امام عسكرى و مهدى (حضرت) صاحب الزمان، درود و صلوات تو بر همه آنان باد. خداوندا؛ اين بزرگواران، سروران، رهبران، هدايتگران و دعوت‏ كنندگان ما هستند، خداوندا؛ ما را به اطاعت ايشان موفّق بدار، و شفاعت آنان را روزى ما گردان، و در زمره ايشان محشور فرما، و ما را از بهترين دوستان و ارادتمندان ايشان قرار بده، به رحمتت اى مهربانترين مهربانان، و درود خداوند بر محمّد و آل پاك و پاكيزه و معصوم او باد، و سپاس و ستايش سزاوار پروردگار جهانيان است.

سپس اگر خواست دعاهايى را (كه روايت شده) با نهادن گونه راست و چپ برزمين بخواند و گرنه به بالاى سر مبارك امام‏ عليه السلام رود، و دو ركعت نماز زيارت بجا آورده و براى برآورده‏ شدن حاجت‏هاى خود دعا كند.(35)

---

28) امالى صدوق: مجلس 25 ح 2، عيون اخبار الرضا عليه السلام: باب 66 ح 14.

29) امالى صدوق: مجلس 25 ح 5، عيون اخبار الرضا عليه السلام: باب 66 ح 17.

30) امالى صدوق: مجلس 25 ح 1، عيون اخبار الرضا عليه السلام: باب 66 ح 3.

31) امالى صدوق: مجلس 25 ح 8 .

32) عن الرضا عليه السلام: قال: «من زارني على بُعد داري ومزاري، أتيته يوم القيامة في ثلاثة مواطن حتّى اُخلّصه من‏أهوالها: إذا تطايرت الكتب يميناً و شمالاً، وعند الصراط، و عند الميزان». (امالى صدوق: مجلس 25 ح 9، عيون ‏اخبار الرضا عليه السلام: باب 66 ح 2)

33) عيون اخبار الرضا عليه السلام: باب 66 ح 9. در روايت، صد هزار شهيد و صد هزار صدّيق هم ذكر شده است.

34) عيون اخبار الرضا عليه السلام: باب 66 ح 5.

35) روضة الأذكار (مخطوط): 71، كتابٌ في الزيارات والأدعية (مخطوط): 75 ، قبسة العجلان : 137 (با اختلاف زیاد).