عالم ملك و عالم ملكوت

    با نيروهاى باطنى و حواسّ درونى بايد به عالم غيب و عالم ملكوت راه يافت. عصر ظهور، عصر تكامل عالم ملك و همچنين راه‏يابى به عالم عظيمِ ملكوت است.

    با اين كه در عصر غيبت نيز انسان مى ‏تواند كليدهاى ورود به عالم غيب را در اختيار بگيرد و قدرت‏هاى درونى او مى ‏تواند آدمى را به سوى عالم ملكوت برساند ، ولى افرادى اندك در عصر غيبت به عالم عظيم ملكوت راه می ‏يابند ، در حالى كه آشنايى با عالم ملكوت در عصر ظهور يك مسألۀ عمومى مى ‏باشد و به صورت يك جريان عادّى براى مردمان آن روزگار پرشكوه درمى‏ آيد.

    كسانى كه به صورت مادرزادى بعضى از حواسّ ظاهرى را فاقد هستند - مثلاً از اوّل توّلد قدرت ديدن يا شنيدن نداشته ‏اند - نمى‏ توانند ديدنى‏ ها و شنيدنى‏ ها را آن گونه كه هست درك كنند و اگر منكر آن‏ها شوند ، دليل بر نقص و عجز خود آنان است نه آن كه گواه بر نبودن ديدنيها و شنيدنيها باشد.

    به همين گونه كسانى كه منكر عالم ملكوت مى باشند اين خود دليل بر نقص و عجز آنان در درك عالم پهناور ملكوت مى باشد، نه دليل بر عدم وجود آن. و همان گونه كه اگر اعجاز رخ داده و بر اثر معجزه ‏اى فرد نابينا قدرت ديدن پيدا كند ، كم‏كم ديدنى‏ ها براى او به صورت عادّى جلوه‏ گر مى‏ شوند و با جهانِ ديدنى ‏ها و عالم مُلك آشنا شده و به صورت عادّى و طبيعى برخورد مى‏ كند . در روزگار پرشكوه ظهور نيز بر اثر به كار افتادن حواسّ باطنى و قدرت‏هاى درونى نه تنها مردم عصر ظهور با عالم عظيم ملكوت آشنا شده و آن را مى‏ بينند ، بلكه اين حالت براى آنان عادّى شده و به آن اُنس مى‏ گيرند . ديدن ملائكه ، همنشينى با آنان و سير با ملائكه از امورى است كه در روايات اهل بيت عليهم السلام به آن تصريح شده است .

    مردمان آن روزگار فرخنده درخواهند يافت كه چگونه به عالم ملك و به جهان ماديّات دل بسته بودند؟! و چگونه از عالم عظيم ملكوت غافل بوده ‏اند؟! و سالهايى از عمر خود را سپرى نمودند و با وجود حضرت مهدى ارواحنا فداه در اين عالم - گرچه زمان غيبت بوده - چرا نتوانستند قدرت‏هاى درونى و حواسّ باطنى خود را شكوفا سازند؟!

    حسرت و تأسّف آنان آنگاه افزايش مى‏ يابد كه به درگذشت بسيارى از عزيزان و نزديكان خود توجّه مى‏ كنند و درك مى‏ كنند كه بسيارى از آنان را در دوران تيرۀ غيبت از دست داده ‏اند و بدون اين كه آنان چيزى از جلوه ‏هاى بزرگ عالم عظيم ملكوت را ببينند ، قدم در خاك نهاده ‏اند و همچون افراد نابينايى كه نابينا به دنيا آمده و نابينا دنيا را ترك كرده ‏اند ، عزيزان آنان نيز ، راه به عالم ملكوت نيافته و جهان را وداع كرده و در زير خاك نهان گشته‏ اند.

    به اين جهت آرزو مى‏ كنند كه اى كاش آنان نيز زنده بودند و در روزگار فرخندۀ ظهور - كه عصر تكامل قدرت‏هاى عظيم انسانى است - به تكامل دست يافته و از تماشاى عالم بزرگ ملكوت بهره‏مند مى ‏شدند و در كنار هم به سر مى ‏بردند .

    اين حقيقتى است كه بارها ائمّۀ اطهار عليهم السلام آن را بيان نموده‏ اند تا همگان از اين حقيقت آگاهى يابند . ولى افسوس كه عالم مادّه آنچنان ما را به عالم ملك پيوند زده و با آن مأنوس ساخته است كه از حقايق بزرگ عالم هستى غافل مانده‏ ايم.