(2)

گناه

   ارتكاب گناه و مخالفت با دستورات اهل بيت ‏عليهم السلام، آن چنان شرم‏ آور و تباه ‏كننده مى ‏باشد كه ممكن است بهترين حالات مردان خدا را از بين ببرد. بنابراين ‏انجام گناه، نه تنها مانع ايجاد حالات معنوى است، بلكه داراى آن چنان قدرتى ‏است كه مى ‏تواند حالات ايجاد شده را درهم شكسته و نابود سازد.

   داود رقّى اين روايت را از امام صادق‏ عليه السلام نقل كرده است: 

قالَ سَمِعْتُ اَباعَبْدِاللَّهِ عليه السلام: يَقُولُ اِتَّقُوا اللَّهَ، وَلايَحْسُدْ  بَعْضُكُمْ بَعْضا، اِنَّ عيسَى بْنَ مَرْيَمَ كانَ مِنْ شَرايِعِهِ السَّيْحُ  فِي الْبِلادِ، فَخَرَجَ في ‏بَعْضِ سَيْحِهِ وَمَعَهُ رَجُلٌ مِنْ الصَّحابَةِ قَصيرٌ، وَكانَ كَثيرُ اللُّزُوم  ِ‏لِعيسَى بْنَ مَرْيَمَ، فَلَمَّا اِنْتَهى عيسى اِلَى الْبَحْرِ قالَ: بِسْمِ اللَّه، بِصِحَّةِ يَقينٍ مِنْهُ، فَمَشى عَلى ظَهْرِ الْماءِ، فَقالَ الرَّجُلُ الْقَصيرُ حينَ نَظَرَ اِلى عيسى جازَهُ: بِسْمِ اللَّه، بِصِحَّةِ يَقينٍ مِنْهُ فَمَشى عَلَى الْماءِ وَلَحِقَ بِعيسى، فَدَخَلَهُ الْعُجْبُ بِنَفْسِهِ.

فَقالَ: هذا عيسى رُوحُ اللَّهِ يَمْشي عَلَى الْماءِ وَاَنَا اَمْشي عَلَى الْماءِ، فَما فَضْلُهُ عَلَيَّ؟ قالَ: فَرُمِسَ  فِي الْماءِ فَاسْتَغاثَ بِعيسى فَتَناوَلَهُ مِنَ ‏الْماءِ فَاَخْرَجَهُ، ثُمَّ قالَ لَهُ: ما قُلْتَ يا قَصيرُ؟ قالَ: قُلْتُ: هذا رُوحُ‏ اللَّه ‏يَمْشي عَلَى الْماءِ وَاَنَا اَمْشي، فَدَخَلَني مِنْ ذلِكَ عُجْبٌ.

فَقالَ لَهُ عيسى: لَقَدْ وَضَعْتَ نَفْسَكَ في غَيْرِ الْمَوْضِعِ الَّذي وَضَعَكَ ‏اللَّه فيهِ، فَمَقَّتَكَ اللَّهُ على ما قُلْتَ، فَتُبْ اِلَى اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ مِمَّا قُلْتَ. قالَ: فَتابَ الرَّجُلُ وَ عادَ اِلَى الْمَرْتَبَةِ الَّتي وَضَعَهُ اللَّهُ فيها، فَاتَّقُواللَّهَ ‏وَلايَحْسُدَنَّ بَعْضُكُمْ  بَعْضا.(16)

داود رقّى مى‏ گويد: از امام صادق ‏عليه السلام شنيدم كه مى ‏فرمود: از خداوند بپرهيزيد وبعضى بر بعض ديگر حسد نورزيد. از شريعت حضرت عيسى بن مريم‏ سياحت در بلاد بود؛ در يكى از اين سياحتها مردى كوتاه قد كه زياد ملازم آن‏ حضرت مى ‏شد، همراه او بود؛ آنها رفتند تا به دريا رسيدند.

حضرت عيسى گفت: بسم اللَّه با يقينِ صحيحى كه داشت، آن گاه روى آب به ‏راه افتاد. وقتى كه آن مرد اين جريان را ديد، او نيز با يقين درست گفت: بسم اللَّه‏ و به روى آب به راه افتاد و خود را به حضرت عيسى رساند.

آن گاه حالت عجب او را فرا گرفت؛ با خود گفت: اين عيساى روح اللَّه است كه ‏روى آب راه مى‏ رود، من نيز به روى آب راه مى ‏روم، بنابراين برترى او بر من ‏چيست؟! پس در آب فرو رفت.

آن گاه از حضرت عيسى كمك خواست. حضرت عيسى او را از آب گرفته و خارج نمود. سپس به او فرمود: با خود چه گفتى؟ او آنچه را با خود گفته بود، به‏ حضرت عيسى عرض كرد و گفت: از اين جهت مرا عجب فرا گرفت.

حضرت عيسى به او فرمود: خودت را در غير جائى كه خدا تو را در آن نهاده ‏است قرار دادى. پس خداوند به سبب آنچه كه گفتى با تو دشمنى ورزيد، بنابراين بازگرد بسوى خداوند و توبه كن از آنچه كه گفتى. آن گاه آن مرد توبه‏ كرد و به رتبه ‏اى كه خداوند او را در آن قرار داده بود برگشت.

پس از خداوند بپرهيزيد و بعضى از شما به بعضى ديگر حسادت نورزند.

   اين روايت دليل روشن و گويايى است بر اين واقعيّت كه گناه مى ‏تواند بهترين حالات اولياء خدا را از دست آنان بربايد و از اوج معنويّت آنان را سقوط دهد.

---

16) بحار الأنوار: 244/73، اصول كافى: 306/2.